ถึง เจ้าหูยาวลูกแม่
จดหมายฉบับนี้ แม่เขียนตั้งแต่วันแรกที่พวกหนูลืมตาดูโลก
เพราะในวันนี้ ในปีต่อๆไป มันจะมีแค่เพียงคำสาป
ตั้งแต่เจ้านายพาลูกไปจากแม่ ตอนนี้ลูกๆ ได้บ้านใหม่แล้วหรือยัง ถ้าพวกหนูยังไม่ได้บ้านใหม่ ลูกยังคงมีความสุขสบาย เจ็บป่วยหรือเปล่า ส่วนใครที่ได้บ้านใหม่แล้ว เจ้านายเขาใจดีกับลูกมั้ย บ้านหลังใหม่ อยู่สบายดีมั้ย ลูกๆ ได้กินอาหารดีๆ หรือเปล่า เวลาลูกไม่สบาย เจ้านาย พาลูกไปหาหมอมั้ย ลูกทุกตัวของแม่ อย่าดื้อกับเจ้านายใหม่นะ
ส่วนแม่สบายดี เจ้านายก็มอบหน้าที่ให้แม่อีก นั่นคือ การมีเจ้าหูยาวตัวน้อยๆ ให้เจ้านายเพิ่มขึ้น ใช่แล้วล่ะ ชีวิตของแม่ต้องทำงานตามหน้าที่ เพื่อเจ้านาย แม่ต้องตอบแทนบุญคุณ ที่มีบ้านให้แม่หลบฝน หลบภัยต่างๆ บนโลกที่แม่ ไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ แม่ต้องตอบแทนอาหารและน้ำที่เจ้านายเป็นคนหยิบยื่นให้
เพราะฉะนั่นลูกไม่ต้องเป็นห่วง…
คำสาปที่แม่พูดถึง ก็คือ แม่และลูก เราทั้งหมด ครอบครัวของหูยาวที่แสนอบอุ่นทุกตัวจะลืมกัน แต่พวกเราจะถูกทดแทนด้วยการจดจำเจ้านายที่เลี้ยงไปตลอดชีวิต
ถึงแม้แม่และลูกจะมีเวลาอยู่ด้วยกันได้ไม่นาน “แม่ก็รักพวกหนูนะ” แม่ไม่รู้ว่าตอนนี้ทุกตัวอยู่ที่ไหน แต่ก็ขอให้พวกหนูมีความ สุขมากๆ กับการเดินทางครั้งใหม่ ที่ไกลกว่าเดิม
แม่…ก็จะหยุดเดินทาง และพร้อมที่อยู่กับเจ้านายไปจนกว่าแม่จะหมดแรงมีเจ้าหูยาว เพื่อทดแทนคุณให้กับเจ้านาย แม้ว่าจะเป็นโลกในห้องแคบ แต่แม่ก็ยินดี
รักเจ้าหูยาวทุกตัวเสมอ
กระต่ายไม่สามารถพูดหรือเปล่งเสียงบอกคุณได้
แต่คุณสามารถพูดแทนเขาได้ และบอกต่อแทนเขาได้
หากคุณเข้าถึงความรู้สึก หากคุณมีความรักให้กับกระต่าย
เพราะไม่มีใครจะเข้าใจพวกเขาได้ดี เท่ากับคนที่รักและคนที่เลี้ยงดูพวกเขาจริงๆ
เราสามารถทำให้โลกแคบๆ ของเขาเป็นโลกกว้างได้ ถ้าเราหันกลับมาเอาใจใส่ พูดคุย ทะนุถนอม ไม่หวังผลประโยชน์ที่มากเกินไป พวกเขาจะมีความสุขมากขึ้นอีกหลายเท่าตัว
เขียนโดย : ปี JP Rabbitry