ฉันเคยเป็นหมา ที่เคย มีเจ้าของ
คนงานในหมู่บ้านหนึ่ง เลี้ยงฉันเอาไว้
เวลาผ่าน โครงการสร้างเสร็จ
พวกเขาก็ทิ้งฉัน แล้วจากไป
ฉันจึง.. ไม่เหลือใคร ที่ไว้ใจ มาดูแล
…
คนในหมู่บ้าน ใจดีรับเลี้ยงฉัน
ก่อนหน้านั้น เพื่อนๆฉัน ถูกจับไปหมด
คนในหมู่บ้านบางคน รังเกียจที่ฉัน สกปรก
แต่หลายคนก็ไม่เคยดูแคลน
…
มีคนรัก ก็ย่อม มีคนเกลียด
แค่หมา หน้าตา น่าเกลียด ไร้บ้านอย่างฉัน
ถูกทิ้งไม่พอ ถูกวางยา ซ้ำเติมกัน
หลังจากนั้น โรคภัย กระหน่ำและซ้ำเติม
…
ฉันไม่กล้า เข้าบ้านคนที่เลี้ยง
แม้ว่าเขา จะรัก เอ็นดูฉัน
ความกลัว เป็นภาพหลอนติดตามกัน
ภาพที่เลวร้ายเหล่านั้น
ฉันไม่ลืม
…
มีหลายคน ที่ชอบรังแกฉัน
เธอรู้ใช่ไหม…บางครั้งฉัน ต้องป้องกันตัว
เมื่อคนพูดกับคน รู้เรื่อง
แต่หมาอย่างฉัน พูดกับคนไม่เข้าใจ
ฉันก็ไม่สามารถ บอกกับใครๆ
ฉันไม่ได้เป็นคนทำ!
…
ผู้ใหญ่ปล่อยเด็กน้อยมาวิ่งเล่น
ที่สนามมีหิน วิ่งไล่ หยิบมัน ปาใส่ฉัน
ผู้ใหญ่ ไม่ห้าม เด็กๆ เลยรุมกัน
ถ้าหากฉันป้องกัน
ความผิดก็คงอยู่ที่ฉันเช่นเคย…
…
ฉันยังไม่ได้ทำอะไร หลายคนรู้
แต่บางคนบอกว่าฉัน กัดลูกเขา
เอ้า! ฉันพูดไม่ได้ จะให้แก้ตัว อย่างไร?
ลูกเขาเตะฉันก่อน ฉันก็หลบให้แต่โดยดี
…
วันนี้ ฉันถูกหมายหัว
เมื่อใครต่อใคร ว่าฉันทำร้ายลูกของเขา
แทนที่จะบอกว่าเด็กๆ แค่กลัว แต่ก็ยังไม่มีอะไร
เขากลับทำให้เรื่องบานปลาย
ต้องกำจัดฉัน ไปให้ไกล ในเร็ววัน
…
หลายคนใจดี ใส่ปลอกคอให้ เพื่ออยู่รอด
ทำหมัน ฉีดยา ให้อาหารสม่ำเสมอ
มีที่พัก หลบแดด หลบฝน
ลบเลือนความทรงจำร้ายๆ ที่เคยพบเจอ
ชีวิตที่เหลืออยู่ ฉันก็อยาก พบเจอคนรักจริง
…
ฉันน้อยใจ ฉันไม่ใช่หมาสวยๆ
ที่ทำอะไรไม่เคยผิด ฉันไม่ได้ทำ เขาก็โทษฉัน
จะใส่ร้าย ทุบตี วางยา ก็เอาที่สบายใจเลยแล้วกัน
จะทำอะไรกับฉันก็ได้
เพราะฉันเป็นแค่ หมา ปอน ปอน “จรจัด”
…
…
เขียนโดย : ปี JP Rabbitry
- ภาพ บทความ หรือผลงานใดๆ ในบลอคนี้ ใช้สัญญาอนุญาต Creative Commons แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลง 3.0 ประเทศไทย แปลว่าคุณสามารถนำไปเผยแพร่ได้ แต่ต้องให้เครดิตกันด้วยนะจ๊ะ