ฉันแก่ขึ้นอีกปีแล้วสินะ..
กลิ่นนี้ ขนมหอมๆ
ที่เธอทำให้ฉันทุกๆ ปี
ฉัน..เริ่มมองไม่เห็นเมื่อไ
ขาหลังของฉันก็เช่นกัน มันเริ่มอ่อนแรง
การเดินเข้าไปหาเธอ มันทำให้ฉันลำบากขึ้น
แต่จมูกของฉันยังดีอยู่นะ
ฟันของฉันก็ด้วย
เพราะหญ้าที่เธอบังคับให้ฉั
. . .
จากวันนี้ ฉันคงมองไม่เห็นเธออีกแล้ว
ไม่โกรธใช่หรือเปล่า..
ที่ฉันแก่ขึ้นแล้วมองไม่เห็
ฉันทำไม่ได้อีกแล้ว
ที่จะสบตาของเธอ
และมองหน้าสวยๆ ของเธอ
ไม่โกรธฉันแน่นะ?
. . .
จากวันนี้ การเคลื่อนไหวของฉันจะช้าลง
ฉันไม่สามารถพุ่งเข้าหาเธอไ
ยามใดที่เธอเรียก ฉันต้องระวังตัวมากขึ้น
ทั้งมองไม่เห็น และ วิ่งไม่ได้เหมือนเดิม
ไม่โกรธฉันจริงอ่ะ?
. . .
จะเริ่มเบื่อฉันไหม..
ที่กระต่ายแก่อย่างฉัน เป็นแค่กระต่ายแก่ๆ
เล่นด้วยก็ไม่ได้
มองก็ไม่เห็น
เรียกก็ไม่เดินมาหา
อีกทั้งเพิ่มภาระเธอให้เธอใ
. . .
รู้สึกไม่สบายตัว และ ไม่สบายใจเลย
กลัวว่าสักวันหนึ่ง
ฉันจะเป็นแค่สัตว์ที่คนเคยเ
ที่ถูกทิ้ง
ช่างมันเถอะ!!
ตอนนี้ขนมที่เธอทำให้ก็อร่อ
เกินกว่าฉันจะคิดถึงวันพรุ่
. . .
นี่ๆ เธอคนที่สวยๆ เธอนั่นแหละ!
ขอบคุณ..
ขอบคุณนะ ที่ดูแลฉันมาจนถึงวันนี้
ขอบคุณนะ ที่ยังไม่ลืมกระต่ายแก่อย่า
ขอบคุณนะ ที่ยังปกป้องฉันอยู่เสมอ
และ
ขอบคุณมากๆ นะ ที่ “รั ก ฉั น”
โดยที่ “ฉั น ไ ม่ เ ค ย ข อ”
. . .
อยากให้ทุกวันเป็นวันแห่งคว
เธอจะได้กอดฉันทุกๆ วันเลย
. . .
เขียนโดย : ปี JP Rabbitry