สวัสดี “ความรัก”
ฉันยังจำวันแรกที่เธอลืมตาดูโลกได้ดี
เธอเอาแต่นอนอยู่บนฝ่ามือของฉัน
เธอดูเหมือนอึ่งอ่างพุงกาง ที่ขี้เซา
…
เวลาผ่านไป เป็นวัน เป็นเดือน จนเป็นปี
เธอเติบโตขึ้น จนเป็นกระต่ายที่แข็งแรง
พละกำลังเธอมีมาก มากพอที่จะฉีกสายไฟ
ให้ขาดออกเป็นชิ้นๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
…
หน้าตาเธอเริ่มเปลี่ยนไปตามอายุ
เธอดูน่าเกลียด ขี้เหร่ และเก้งก้าง
แถมยังเป็นเด็กที่ช่างสงสัย ช่างรื้อ
วุ่นวาย ไม่อยู่สุก และเลือกกินอีกต่างหาก
…
ตอนนี้เธออายุเท่าไหร่แล้วนะ?
เธอดูโทรมลงไปมาก ตั้งแต่เธอป่วย
อาการของเธอมักจะเป็นๆหายๆ
เธอเป็นแบบนี้ เรื้อรังมาหลายปี
…
เธอจะอยู่กับฉันได้อีกนานแค่ไหน?
คำถามมากมายที่เกิดขึ้นในใจฉัน
เริ่มมีมากขึ้นทุกวัน มันคงเกิดขึ้นในสักวัน
วันที่เธอจะจากฉันไป…
…
เธอจะอยู่กับฉันได้อีกกี่วันกันนะ?
คำถามนี้เกิดขึ้นข้างตู้ไอซียูของเธอ
สายระโยงระยางเต็มตัวเธอไปหมด
เธอต้องอยู่โดยใช้เครื่องช่วยหายใจ
…
สามวันแล้ว ที่ฉันอยู่เฝ้าเธอไม่ห่าง
ฉันถูกตั้งคำถาม ที่จำเป็นต้องตอบ
จะรั้ง จะรอ หรือจะลืม ฉันควรเลือกแบบไหนดี
เธอจะอยู่ต่อไปไม่ได้ หากถอดเครื่องช่วยหายใจ
…
ค่าใช้จ่ายเริ่มมากขึ้น จากหลักพัน เป็นหลักหมื่น
สวนทางกับโอกาสที่ริบหรี่ ที่ดูจะสิ้นหวัง
หากฉันยื้อเขาไว้เรื่อยๆ จะยิ่งทรมาน
ฉันทำใจไว้แล้ว ยังไงเขาก็ต้องจากไปอยู่ดี
…
เย็นวันเดียวกัน ฉันได้ร่ำลาเจ้าตัวน้อย
ภาวนาขอให้หาย ซึ่งมันก็เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้
ไม่นานนัก หลังห่างจากโรงพยาบาล
มีสายหนึ่ง ติดต่อเข้ามาหาฉัน
…
ฉันได้แต่รับทราบ ไม่ได้ถามอะไร
มีเพียงคำพูดในใจ ที่อยากสื่อสารไปถึงเธอ
“ขอบคุณ เพื่อนของฉัน เธอไม่ต้องเหนื่อยอีกแล้ว
ขอให้เธอไปเกิดในภพภูมิที่ดี หลับให้สบายนะ”
…
ฉันหลับตาลง
พร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
…
ที่จริง ฉันเริ่มทำใจไว้บ้างแล้วล่ะ
เมื่อตอนที่ฉันรู้ ว่าเธอเจ็บป่วยเรื้อรัง
จากโรคประจำตัว “ที่ไม่มีวันหาย”
และพร้อมหยุดหายใจได้เสมอ
…
แต่ที่เธออยู่ได้ อาจเป็นเพราะ “กำลังใจ”
กำลังใจดีจากตัวเธอเอง และจากฉัน
ที่หวังจะให้เธออยู่ได้นานที่สุด
และมีความสุขที่สุด เท่าที่ฉันจะทำให้เธอได้
…
ฉันจะตามหาเธอจนเจอ
…
สวัสดี “ความรัก” …ในวันที่ไม่มีเธอ
บันทึกจากความทรงจำ “เรื่องเล่าจากกระต่ายน้อยช็อกโกแลต” และ เธอ.. “กระต่ายจอมพลัง”
เขียนโดย : JP Rabbitry
ภาพประกอบ : Admin J