เมื่อเวลาของเราไม่เท่ากัน…
เจ้าเหยิน
หยุดยาวนี้ หม่ามี๊จะไปเที่ยวกับเพื่อนๆนะ
หนึ่งอาทิตย์เท่านั้น
หม่ามี๊จะทิ้งหญ้าและอาหารให้เหยินเยอะๆ
แล้วหม่ามี๊จะกลับมาหาเหยิน
วันที่ 1
ฉันไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าและกลิ่นของเธอเลย
ฉันเห็นแต่ในกรงมีหญ้าและอาหารมากมาย
ทุกอย่างในบ้านดูเงียบไปหมด
วันที่ 2
ฉันไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันอะไร เวลาอะไร
มันผ่านไปกี่วัน กี่คืนแล้ว
ที่ฉันไม่ได้ยินเสียงของเธอ
วันที่ 3
ฉันมักจะมองไปที่หน้าประตูเสมอ
ฉันได้แต่กิน กิน กิน และก็กิน
นานเหลือเกิน…
ทำไมวันนี้เธอยังไม่มาเปลี่ยนอาหารให้ฉัน
อาหารในกรงทั้งหมดเริ่มชื้นแฉะ
ฉันรู้สึกไม่อร่อยกับมัน แต่ฉันก็กินมันจนหมด
คอแห้งจัง น้ำก็หมดแล้วด้วยสิ
เมื่อไหร่เธอจะกลับมา
ฉันเริ่มที่จะนั่งรอในชาม
มันเป็นสัญญาณที่เธอรู้ดีว่า..ฉันหิว
แล้วเธอก็จะเติมอาหารให้ฉัน
แต่…มันไม่มีวี่แววว่าเธอจะมา
รู้สึกหิวจัง แล้วก็ปวดท้องด้วย
ฉันยังคงรอต่อไป
เปลี่ยนได้ไหม…
ฉันไม่อยากอยู่อย่างนี้
เธอเองก็รู้ดีว่า
ฉันไม่ได้ติดเธอมากขนาดนั้น
ไม่ว่าใครก็สามารถให้อาหารฉันได้
เธอรู้ไหมการที่ฉันอยู่แบบนี้
ฉันไม่สามารถเอาชีวิตรอดได้เลย
เพราะฉันเป็นแค่ กระต่าย ที่เธอเลี้ยงไว้
ไม่ต้องพาฉันไปด้วยก็ได้
อย่างน้อยแค่มีคน เติมอาหารและน้ำให้ฉัน
ฉันไม่ได้โกรธ
ยังไงฉันก็รักและคิดถึงเธอเหมือนเดิม
ฉันรู้ว่าเธอต้องกลับมาหาฉัน
และเมื่อเธอกลับมา
ด้วยความคิดถึง
ที่เราทั้งสองห่างกัน
เราจะได้กอด และฟัดกัน ให้ชุ่มปอด
เขียนโดย : ปี JP Rabbitry